Salaam. Two camelburgers please.
Door: Pat en Heleen
Blijf op de hoogte en volg Patrick en Heleen
28 December 2008 | Iran, Shīrāz
Kerst in Iran, veel gekker konden wij het ook niet bedenken. Je kunt wel op je klompen aanvoelen dat als 'onze' zondag hier een doordeweekse dag is en dat we volgens de Perzische kalender ergens halverwege het jaar 1387 zitten, 'onze' Kerst en nieuwjaar in Iran helemaal niet worden gevierd.
Dat ze in de Islamitische wereld heel andere feestdagen hebben, nou... dat hebben we geweten! Een dag voor we richting de Iraanse grens vertrokken, zagen we, ter voorbereiding van het grote offerfeest, iedereen die het zich maar kon veroorloven met een beest in de richting van zijn huis gaan. Te voet, op een karretje, met de vrachtwagen, duwen, trekken, je kon het zo gek niet bedenken of de geiten, koeien en schapen werden naar hun laatste overnachtingsplaats vervoerd zoals we in het westen de kerstbomen op huis aan slepen. De volgende dag (8 december) was het vervolgens pas écht kassa. Geen ontkomen aan die massale slachtpartij. Overal op straat waar je maar keek, werden de beestjes hun kelen doorgesneden. Gewoon door het hoofd van de familie, samen met een paar broers of neven. Het dier op zijn zij leggen, beetje aaien en onderwijl wat schietgebedjes tot Allah prevelen en dan opeens... hupsakee, het mes erin. Chris (de motorrijder uit Schotland) en Pat wilden het schouwspel wel even van dichtbij bekeken, maar om het kort te houden, 'that was not a pretty sight'! Verhalen over met bloed ondergespoten gevels, rode rivieren op straat en minutenlange stuiprekkingen zullen we jullie maar besparen...
Als klap op de vuurpijl kwam Kadri (vriendin van de Schot) opeens met een homp vers vlees aanlopen toen ze terugkwam van het pinnen; kadootje van een meneer die haar maar al te graag een stuk van zijn koe wilde geven. Jummie! Maar goed, daarna was het tijd om aan te rijden en nu toch écht afscheid te nemen van Erzurum, waar we inmiddels de helft van de locale bevolking kenden. Kadri had plaatsgenomen achter in ons Zjoske omdat de wegen nogal glad waren (door ijs en bloed) en Chris dus beter alleen op zijn motor kon stappen. Ook Markus vertrok tegelijkertijd met ons; de Duitser wilde dolgraag met zijn oude Mercedes door Iran richting Dubai, maar visa troubles maakte dat hij die dag koers zette richting Syrië.
In ware kolonne op naar 'Dog's Breath' (Dogubayazit) dus, het duistere grensplaatsje aan de voet van Mount Ararat, de hoogste berg van Turkije.
Daar aangekomen bleek al snel dat op deze feestdag geen enkele plek open was waar we een hapje konden eten. En wat kwam toen goed van pas? Juist ja! Toen Patrick de homp vlees in lekkere lapjes aan het snijden was, werd ons verteld dat we die wel konden bakken in de keuken van het hotelletje! Hoera, wat een feest! Totdat bleek dat het vlees eerder geschikt was om te verwerken tot stooflapjes of goulash. De 'biefstukjes' die Pat ervan had gebrouwen, moesten op zijn minst een aantal minuten per hap 'gaar' worden gekauwd. Maar wél vers en eerlijk vlees :-)
De volgende dag arriveerden we al vroeg bij de grens. Best spannend. Hoe zal het er zijn, in dat Iran? De grensplechtigheden namen in totaal zo'n anderhalf uur in beslag. Controle hier, stempeltje daar, weer een krabbeltje van een hogere officier in een ander hokje, door de 'grote ijzeren poort', nog meer stempeltjes en handtekeningen, carnet de passage in orde gemaakt... en toen zoeefff de berg af naar het laatste checkpoint. Daar zat de politie wiens taak het was te controleren op alcohol, tijdschriften met halfblote dames en meer verdorvens uit de Westerse consumptiemaatschappij. Verder dan een vriendelijk praatje over waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen en een warm 'welcome in Iran' kwam het echter niet. Appeltje eitje.
En toen... waaw! Wat een machtig uitgestrekt en mooi land reden we binnen. Dat gevoel maakte zich meteen van ons meester tijdens de eerste paarhonderd kilometer. Een prachtig decor van bergen en woestenij bij een ondergaande zon. Ook het verkeer was opvallend rustig voor het land waarvan we hadden vernomen dat er enkel Michael Schumachers rondreden. Als snel werd duidelijk dat hier de grote jongens van pak 'm beet 30 jaar geleden de snelwegen domineren: grote oude Mercedes trucks (juist ja, die ronde hondekoppen) en Amerikaanse Macks, Internationals en White's uit de jaren '70. Prachtig gezicht.
De stemming veranderde echter plotsklaps toen we miljoenenstad Tabriz naderden. Verkeerstechnisch welteverstaan. En verslechterde nog eens met factor 10 toen we de stad daadwerkelijk binnenreden. Wat een idioten op de weg! Bestempelden we Istanbul eerder al eens als 'gekkenhuis', nou, dat was kinderspel vergeleken met de Iraanse coureurs. Stilstaan en achteruitrijden op rotondes, rotondes nemen tegen het verkeer in, op een rotonde in een hoek van 90 graden diezelfde rotonde af willen rijden, achteruitrijden op de snelweg, door rood rijden, driedubbeldik op een doorgaande weg stilstaan en/of parkeren, afsnijden, vier rijen dik rijden op een dubbelbaansweg en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Chris en Kadri reden al die tijd op hun motor achter ons, in de 'safezone' die de twee meter achter Zjoske voor hun was. Zodra ze daaruit weg gingen, werden ze continue afgesneden en van de weg gedrukt, want in Iran geldt namelijk maar één verkeersregel: 'hoe groter je voertuig hoe meer voorrang je hebt'.
Dan hebben we meteen de grootste ergernis van Iran benoemd: het verkeer. Verder kunnen echt ALLE vooroordelen over dit land de prullenmand in! Wat een vriendelijk, behulpzaam, oprecht en open volk! Als je even niet uitkijkt en te véél 'ja' zegt, zit je onderhand elke dag bij een andere familie op de tapijtjes te dineren. En wat een prachtige culturele schatten herbergt dit land. Hier waan je je inderdaad écht vaak in het oude Perzië. Daarvoor hoef je je enkel slechts in een bazaar, moskee of khan te begeven. Tenslotte moeten we ook de prachtige natuur niet vergeten en de immens grote woestijnen waar de kamelen gewoon in het wild rondlopen. Eerst denk je nog voor de gek gehouden te worden met de worden 'overstekende kamelen' en later zie je ze gewoon in kuddes voorbijlopen. Heleen was in eerste instantie dol op de beestjes. En maar foto's maken... In tweede instantie ook trouwens, maar toen lagen ze in de vorm van een kamelenburger op haar bordje. Salaam. Two camelburgers, please! Héérlijk!
Veel meer anekdotes, spannende verhaaltjes, sappige details, Iran wetenswaardigheden en de introductie van onze nieuwe Iraanse vrienden volgen binnenkort. Nu hebben we eerst een afspraak met een Nederlandse knaap, Jacob-Jan, die we in Yazd hebben ontmoet en die we met veel plezier een etentje aanbieden voor zijn onmisbare hulp.
Oh ja, voor we het vergeten... Internet in Iran is niet al te snel (lees: erg traag) en schaars. Foto's zetten we hier niet op het web i.v.m. veel voorkomende virussen (vandaar dus dit bericht zonder beeld). Met nieuwjaar zitten wij lekker aan de warme kust, want op 7 januari moeten we het land weer uit.
Voor ieder alvast een héél goed uiteinde en een FANTASTISCH 2009!!!!
Veel liefs van Pat en Heleen vanuit de 'as van het kwaad' (hahah, wat een grap!)
+++ Het reisblog van Patrick Clerkx en Heleen van Aken: http://patenheleen.waarbenjij.nu +++
Dat ze in de Islamitische wereld heel andere feestdagen hebben, nou... dat hebben we geweten! Een dag voor we richting de Iraanse grens vertrokken, zagen we, ter voorbereiding van het grote offerfeest, iedereen die het zich maar kon veroorloven met een beest in de richting van zijn huis gaan. Te voet, op een karretje, met de vrachtwagen, duwen, trekken, je kon het zo gek niet bedenken of de geiten, koeien en schapen werden naar hun laatste overnachtingsplaats vervoerd zoals we in het westen de kerstbomen op huis aan slepen. De volgende dag (8 december) was het vervolgens pas écht kassa. Geen ontkomen aan die massale slachtpartij. Overal op straat waar je maar keek, werden de beestjes hun kelen doorgesneden. Gewoon door het hoofd van de familie, samen met een paar broers of neven. Het dier op zijn zij leggen, beetje aaien en onderwijl wat schietgebedjes tot Allah prevelen en dan opeens... hupsakee, het mes erin. Chris (de motorrijder uit Schotland) en Pat wilden het schouwspel wel even van dichtbij bekeken, maar om het kort te houden, 'that was not a pretty sight'! Verhalen over met bloed ondergespoten gevels, rode rivieren op straat en minutenlange stuiprekkingen zullen we jullie maar besparen...
Als klap op de vuurpijl kwam Kadri (vriendin van de Schot) opeens met een homp vers vlees aanlopen toen ze terugkwam van het pinnen; kadootje van een meneer die haar maar al te graag een stuk van zijn koe wilde geven. Jummie! Maar goed, daarna was het tijd om aan te rijden en nu toch écht afscheid te nemen van Erzurum, waar we inmiddels de helft van de locale bevolking kenden. Kadri had plaatsgenomen achter in ons Zjoske omdat de wegen nogal glad waren (door ijs en bloed) en Chris dus beter alleen op zijn motor kon stappen. Ook Markus vertrok tegelijkertijd met ons; de Duitser wilde dolgraag met zijn oude Mercedes door Iran richting Dubai, maar visa troubles maakte dat hij die dag koers zette richting Syrië.
In ware kolonne op naar 'Dog's Breath' (Dogubayazit) dus, het duistere grensplaatsje aan de voet van Mount Ararat, de hoogste berg van Turkije.
Daar aangekomen bleek al snel dat op deze feestdag geen enkele plek open was waar we een hapje konden eten. En wat kwam toen goed van pas? Juist ja! Toen Patrick de homp vlees in lekkere lapjes aan het snijden was, werd ons verteld dat we die wel konden bakken in de keuken van het hotelletje! Hoera, wat een feest! Totdat bleek dat het vlees eerder geschikt was om te verwerken tot stooflapjes of goulash. De 'biefstukjes' die Pat ervan had gebrouwen, moesten op zijn minst een aantal minuten per hap 'gaar' worden gekauwd. Maar wél vers en eerlijk vlees :-)
De volgende dag arriveerden we al vroeg bij de grens. Best spannend. Hoe zal het er zijn, in dat Iran? De grensplechtigheden namen in totaal zo'n anderhalf uur in beslag. Controle hier, stempeltje daar, weer een krabbeltje van een hogere officier in een ander hokje, door de 'grote ijzeren poort', nog meer stempeltjes en handtekeningen, carnet de passage in orde gemaakt... en toen zoeefff de berg af naar het laatste checkpoint. Daar zat de politie wiens taak het was te controleren op alcohol, tijdschriften met halfblote dames en meer verdorvens uit de Westerse consumptiemaatschappij. Verder dan een vriendelijk praatje over waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen en een warm 'welcome in Iran' kwam het echter niet. Appeltje eitje.
En toen... waaw! Wat een machtig uitgestrekt en mooi land reden we binnen. Dat gevoel maakte zich meteen van ons meester tijdens de eerste paarhonderd kilometer. Een prachtig decor van bergen en woestenij bij een ondergaande zon. Ook het verkeer was opvallend rustig voor het land waarvan we hadden vernomen dat er enkel Michael Schumachers rondreden. Als snel werd duidelijk dat hier de grote jongens van pak 'm beet 30 jaar geleden de snelwegen domineren: grote oude Mercedes trucks (juist ja, die ronde hondekoppen) en Amerikaanse Macks, Internationals en White's uit de jaren '70. Prachtig gezicht.
De stemming veranderde echter plotsklaps toen we miljoenenstad Tabriz naderden. Verkeerstechnisch welteverstaan. En verslechterde nog eens met factor 10 toen we de stad daadwerkelijk binnenreden. Wat een idioten op de weg! Bestempelden we Istanbul eerder al eens als 'gekkenhuis', nou, dat was kinderspel vergeleken met de Iraanse coureurs. Stilstaan en achteruitrijden op rotondes, rotondes nemen tegen het verkeer in, op een rotonde in een hoek van 90 graden diezelfde rotonde af willen rijden, achteruitrijden op de snelweg, door rood rijden, driedubbeldik op een doorgaande weg stilstaan en/of parkeren, afsnijden, vier rijen dik rijden op een dubbelbaansweg en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Chris en Kadri reden al die tijd op hun motor achter ons, in de 'safezone' die de twee meter achter Zjoske voor hun was. Zodra ze daaruit weg gingen, werden ze continue afgesneden en van de weg gedrukt, want in Iran geldt namelijk maar één verkeersregel: 'hoe groter je voertuig hoe meer voorrang je hebt'.
Dan hebben we meteen de grootste ergernis van Iran benoemd: het verkeer. Verder kunnen echt ALLE vooroordelen over dit land de prullenmand in! Wat een vriendelijk, behulpzaam, oprecht en open volk! Als je even niet uitkijkt en te véél 'ja' zegt, zit je onderhand elke dag bij een andere familie op de tapijtjes te dineren. En wat een prachtige culturele schatten herbergt dit land. Hier waan je je inderdaad écht vaak in het oude Perzië. Daarvoor hoef je je enkel slechts in een bazaar, moskee of khan te begeven. Tenslotte moeten we ook de prachtige natuur niet vergeten en de immens grote woestijnen waar de kamelen gewoon in het wild rondlopen. Eerst denk je nog voor de gek gehouden te worden met de worden 'overstekende kamelen' en later zie je ze gewoon in kuddes voorbijlopen. Heleen was in eerste instantie dol op de beestjes. En maar foto's maken... In tweede instantie ook trouwens, maar toen lagen ze in de vorm van een kamelenburger op haar bordje. Salaam. Two camelburgers, please! Héérlijk!
Veel meer anekdotes, spannende verhaaltjes, sappige details, Iran wetenswaardigheden en de introductie van onze nieuwe Iraanse vrienden volgen binnenkort. Nu hebben we eerst een afspraak met een Nederlandse knaap, Jacob-Jan, die we in Yazd hebben ontmoet en die we met veel plezier een etentje aanbieden voor zijn onmisbare hulp.
Oh ja, voor we het vergeten... Internet in Iran is niet al te snel (lees: erg traag) en schaars. Foto's zetten we hier niet op het web i.v.m. veel voorkomende virussen (vandaar dus dit bericht zonder beeld). Met nieuwjaar zitten wij lekker aan de warme kust, want op 7 januari moeten we het land weer uit.
Voor ieder alvast een héél goed uiteinde en een FANTASTISCH 2009!!!!
Veel liefs van Pat en Heleen vanuit de 'as van het kwaad' (hahah, wat een grap!)
+++ Het reisblog van Patrick Clerkx en Heleen van Aken: http://patenheleen.waarbenjij.nu +++
-
28 December 2008 - 16:32
Olga:
Hoi Patrick en Heleen,
Leuk al die spannende verhalen.
wat schrijven jullie die toch goed.
Veel reis plezier nog en een goed uiteinde.
Groetjes Olga.
ps patrick, je wordt best gemist in de effenaar. -
28 December 2008 - 16:50
Odette:
Wat een saai leven hebben wij hier toch!
heerlijk ook dat je de Kerst toeters en bellen misgelopen bent. Wij zitten 31 dec in het Hilton op Schiphol en vertrekken 1 januari naar Costa Rica en Nicaragua, ook best chil!
Veel reisplezier in 2009, liefs Odette -
29 December 2008 - 09:24
Charles:
Vanaf hier een goed uiteinde van 2008 en een gelukkig en gezond 2009 toegewenst, Salami,
Charles -
29 December 2008 - 10:48
Peter En Nicole:
hoi wereldreizegers wow jullie reis is net een spannend jongens [en meisjes] boek geweldig om te lezen .veel plezier en een gelukkig 2009 wensen jullie peter nicole onno en zigo stam/petitjean -
29 December 2008 - 13:44
Nick Grosveld:
Hey Pat!
Wat een avontuur man :D
Ben pas net bekend geraakt met je site, dus ik heb nog een hoop te lezen. Hoop dat je het uithoudt in dat buske van ouw :D
Groeten en succes,
Der Nick
Effenaar -
29 December 2008 - 15:26
Saskia:
Wat geweldig om jullie verhalen te lezen...mijn laptop doet t weer als nieuw en ik kan ze eindelijk weer volgen....al heb ik nogal wat in te halen!
Heb net door jullie fotos zitten bladeren, helemaal geweldig, een goede reden om erg flink to gaan sparen in 2009. Ik zal niet vragen of jullie het naar je zin hebben, dat zie ik aan de fotos, maar wens jullie wel en hele fijne jaarwisseling toe waar jullie dan ook mogen zijn. Geniet van elkaar en de omgeving en tot 2009!
Dikke knuffel, Saskia -
31 December 2008 - 09:15
Resie Willems:
Hoooooi Helene en Patrick,
Vanuit het brrrrrrrrrr....koude holland wensen we jullie de aller aller beste wensen voor het nieuwe jaar! Geniet nog van jullie indrukwekkende wereldreis daar helemaal in het zonnige zuiden. Wij trekken vanmiddag onze schaatsen aan en sluiten op die manier het oude jaar af.
Heel veel groetjes en tot volgend jaar!
Roger - Resie - Sven en Thijntje -
31 December 2008 - 15:47
Kristie:
Jeetje wat een heerlijk verhaal!! Erg leuk om weer een avontuur te lezen! Hier is het lekker koud en staan aan de vooravond van het nieuwe jaar! vnvnd lekker thuis met vriendinnen en dan even de stad in. Happy newyear alvast!! Geniet!
x -
31 December 2008 - 19:33
Ed En Nellie:
hoi patrick en heleen hopenlijk is alles nou geregeld met jullie visum en kunnen jullie met de reis verder zoals gepland wij wensen jullie een goede jaarwisseling met warmer weer als hier hier is t - 4.via gerard blijven wij hier ook op de hoogte van jullie belevingen verder wensen we jullie nog een behouden reis in 2009 veel groetjes uit Heerlen van ed en nellie. -
01 Januari 2009 - 14:53
Ineke De Blaaij:
Hallo Heleen en Patrick,
Weer een indrukweekend verslag. Mooi!
Dan lijkt het hier wat saai, maar wij kunnen hier al schaatsen op natuurijs.
Voor jullie een fantastisch, prachtig en liefdevol 2009 gewenst.
Lieve groeten, Ineke -
02 Januari 2009 - 13:16
Joris & Femke :
Héé Patrick wat ziet dat er geweldig uit! En supermooie foto's ook!
Geniet ervan samen en een spetterend 2009! Of eehh.. 1387&1/2!!
grz Joris & Femke, fnr -
02 Januari 2009 - 19:39
Saskia:
Gelukkig nieuwjaar, hoop dat jullie het toch een beetje hebben gevierd!!!
Heleen..heb je hulp nodig!! Welke 2 landen in Zuid Amerika zou je aanbevelen...begint weer heftig te kriebelen....
Hoop dat ht goed gaat met jullie! -
03 Januari 2009 - 15:03
Dave Van Hout:
Hi Patrick en Heleen,
Wat een feest om steeds weer de berichten van jullie trip te lezen. Ik neem aan dat het hoofd inmiddels al aardig leeg is met verplichtingen en gevuld met fantastische ervaringen. Succes en geluk op jullie verder trip dit jaar. Wens jullie vanuit een chilly Helmond een geweldig en brokkenvrij 2009. Kijk uit naar jullie volgende krabbel. Grt Dave -
03 Januari 2009 - 15:03
Dave Van Hout:
Hi Patrick en Heleen,
Wat een feest om steeds weer de berichten van jullie trip te lezen. Ik neem aan dat het hoofd inmiddels al aardig leeg is met verplichtingen en gevuld met fantastische ervaringen. Succes en geluk op jullie verder trip dit jaar. Wens jullie vanuit een chilly Helmond een geweldig en brokkenvrij 2009. Kijk uit naar jullie volgende krabbel. Grt Dave -
05 Januari 2009 - 22:52
Bert-Jan:
Zo de knetterd! Zjoske peest 'm flink vooruit als ik jullie huidige lokatie zo zie.
Leuke verhalen,leest lekker weg. Je leert het schrijven nog wel Patje ;-) .Ik ben ook benieuwd naar de volgende reeks foto's en verhalen
En een goed 2009 gewenst.
Groetjes vanuit -9 graden,
B.J. -
07 Januari 2009 - 13:46
Tineke En Rob:
Voor jullie ook in alle opzichten een fantastisch 2009, met nog heel veel genieten van deze bijzondere reis. En voor daarna behouden thuiskomst!
Veel liefs van ons allebei -
09 Januari 2009 - 16:09
Rogier:
Hey Iranezen,
Top dat het jullie zo goed vergaat, daarzo in dat warme verre vreemde. Terwijl ik dit lees, bevries ik zo wat, in mijn vertrouwde stulpje. Het lijkt wel of er hier een nieuwe Ijstijd is aangebroken!!! De kranten staan d'r bol van. jullie missen wat, uhhh.
Veel plezier en zorg ervoor dat de Iraanse bevolking trots op hun twee toeristen zijn. Trouwens Pat, kennen ze daar ook The Stones? Ajuus. -
11 Januari 2009 - 21:48
Marit:
Hi Heleen en Patrick,
Ik geniet nog steeds van het lezen van jullie geweldige reis.
Wie weet, een heel leuk boek om uit te gaan geven.....
Wij beginnen ook aan een reis, maar dan een hele andere. Hebben in een korte periode ons huisje verkocht en een klein 'kasteeltje'gekocht. Dat kasteeltje gaan we officieel morgen bewonen.
We gaan Breda verlaten en opnieuw beginnen bij onze roots. Dikke X Marit -
12 Januari 2009 - 16:10
Ien En Mil Clerkx:
Hallo Pat en Heleen
Wat een avontuur beleven jullie toch, om jaloers op te zijn. Een niet te vergeten ervaring.
Jullie zullen wel niet veel merken van de Nederlandse feestdagen. Toch een goed en gezond 2009.
Ien en Mil -
12 Januari 2009 - 21:41
Jorg:
Hé cool man...!
Blijft super gaaf om jullie avontuur te volgen. Zeker nu jullie in Iran zitten, lijkt me een totale andere wereld.
Hier hebben we de schaatskoorts achter de rug. Ook leuk...
Nou beide, tis weer tijd voor een verhaaltje.
Jorg -
17 Januari 2009 - 16:33
Chris:
Komt er binnenkort weer een nieuwe post :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
