Aftellen? Geen ontkomen meer aan!

Vanuit welk standpunt we onze reis ook bekijken, er valt gewoon niet te tornen aan de conclusie dat we over een dag of 10 toch echt weer op Nederlandse (nou ja, Duitse) bodem staan. En al sluiten we onze familie en vrienden dolgraag weer in onze armen na zo'n lange tijd, feit blijft dat een onvergetelijk avontuur nu ten einde loopt. En dat is zuur. Het boot/bus ticket naar Bangkok voor komende maandag is zojuist aangeschaft; nu de "anti hang-over-de-reling (en voer de vissen) pilletjes" nog...

Het zal de meesten van jullie niet zijn ontgaan dat Thailand, Bangkok in het bijzonder, de afgelopen week weer volop in het nieuws was door de felle protesten tegen de huidige regering en onontkombaare bezettingen van overheidsgebouwen. In de periode van 12 t/m 15 april vieren de Thai zoals gewoonlijk het nieuwe jaar en daarbij hoort natuurlijk ook een fijne vakantie. Dit jaar hebben vele Thai ervoor gekozen om tijdens die vakantie massaal naar Bangkok af te reizen om daar wederom hun ongenoegen te uiten over enkele politieke aangelegenheden. Hun vakantie is op dit moment echter weer voorbij, de betogingen de kop ingedrukt, de mensen weer volop aan de arbeid (behalve de enkeling die zo dom was zich te laten oppakken door de BKK oproerpolitie en nu in het alternatieve Hilton vertoeft) en Pat en Heleen hebben van het hele gebeuren niets meegekregen. Nou ja, op de markt in Thongsala zat een of andere verwilderd ogende krust luid te verkondigen dat na het lustig erop los schieten van het Thaise leger de vlam nu echt in de Bange Kok z'n wok was geslagen. Dat bleek echter nogal mee te vallen, zo lazen we de volgende dag op nu.nl (nope, het Thaise alfabet hebben we ons na twee maanden nog steeds niet eigen gemaakt).

Verder weinig veranderingen ten opzichte van de vorige keer dat we vanuit Thailand gepost hebben, behalve dat we in de tussentijd nog even Maleisie hebben aangedaan, zelf een mini-filmfestivalletje in de stad Trang hebben georganiseerd, Chris en Kadri voor de 5de keer hebben ontmoet, inmiddels elk strand op Ko Phangan hebben verkend en Pat's ideeenboek steeds voller wordt... En dat we hier van elk moment ten volste genieten, dat spreekt natuurlijk voor zich!

Voor de hardcore geinteresseerden volgt hieronder een episode over onze laatste dagen in Iran. Vervolgens wordt er in Bangkok nog een klein stukje van de Omaanse sluier opgelicht.

Prrrt... prrrt... prrrt, we draaien onze wekker terug en zitten weer op de plek waar ons vorige verhaal ophield: Yazd. Daar togen we heen om de kerstdagen door te brengen in een relaxte setting aan de rand van de woestijn... Alles in Yazd ademde woestijn; van de hoge ventilatieschachten op de lemen huizen tot de mogelijkheid tot het verorberen van overheerlijke kamelenburgers. In het Silk Road Hotel beleefden we ons eigen sprookje van 1000-en-1-nacht, ook al was dat de sterk verkorte versie waarin er 995 nachten minder werden doorgebracht... Desalniettemin waanden we ons even terug in de tijd in dit gerestaureerde traditionele handelshuis temidden van het labyrinth aan steegjes en kleine doorgangetjes dat de binnenstad van Yazd herbergt. Hoe makkelijk het daar verdwalen is, merkten we de volgende dag toen we enkel na het vinden van de hoog boven de rest uittorende minaretten van de naastgelegen moskee onze eigen locatie konden inschatten. Dezelfde dag trouwens dat we 's avonds geheel onverwacht mede het decor vormden van de opening van de 11de Iraanse Foto Biennale, dit jaar voor het eerst georganisserd buiten Teheran. Op uitnodiging van de Oostenrijkse fotografiedocent die ook in het Silk Road logeerde (en we toevallig tegen het lijf liepen in een van die vele steegjes) besloten we maar eens een kijkje te gaan nemen. Wat we daar tentoongesteld zagen, moet de geestelijken die de openingsplechtigheid verzorgden ongetwijfeld tegen de borst hebben gestoten. Voor ons was het echter het zoveelste bewijs dat het leven in Iran in een rare spagaat gevangen zit tussen het opgelegde conservatisme vanuit Teheran en de voelbare ontwikkelingsdrang van de veelal vooruitstrevende jeugd.

Kerstavond in Yazd is als een doorsnee zwoele lenteavond in Nederland. Niets of niemand lijkt aandacht te besteden aan het Westerse geloofsfeest, maar toch worden we zo nu en dan verrast door een internationaal georienteerde Iranier die ons vanuit de auto of wandelend in een steegje 'a Happy Christmas' toewenst! Minder plezierig was het bericht dat we op die avond ontvingen over onze boottocht naar Dubai. Deze bleek flink duurder dan we van tevoren op een website hadden gelezen en met de op dat moment beschikbare hoeveelheid aan cash konden we wel fluiten naar die overtocht. Als je bedenkt dat in Iran niet gepind kan worden, noch met creditcards kan worden betaald, kun je je wel voorstellen dat een lichte paniek zich van ons meester maakte. Na diverse opties te hebben besproken, besloten we toch maar alles op alles te zetten en op zoek te gaan naar een item dat voor een Westerling in Iran niet of nauwelijks aan te schaffen is als ie er niet genoeg van bij zich heeft: valuta, cash, stapels Rials, groene Dollars, maakt niet uit zolang er maar mee betaald kan worden. Op dat moment wisten we nog niet dat twee dagen later zich het wonder zou voltrekken in de hoedanigheid van Jacob-Jan. In de tussentijd werden we even afgeleid van ons valuta-probleem door de komst van Chris en Kadri, die als een speer vanuit Teheran naar het zuiden waren gecrossed om samen met ons aan het kerstdiner in Silk Road te verschijnen. Die kerstviering was op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen. Het personeel had echt z'n stinkende best gedaan: we werden getrakteerd op een traditioneel Iraans buffet, er waren Iraanse muzikanten uitgenodigd om de feestelijkheden van een Perzisch sausje te voorzien, een gigantische 'bruiloftstaart' werd aangesneden (door Chris!) en tenslotte werd ons in de speech van een van de medewerkers duidelijk dat dit ook maar meteen de nieuwjaarsviering was, waarna het vuurwerk kriskras door de tent vloog! X-mas Iranian style... 2 voor de prijs van 1 en het 0,0% Bavaria appel en lemon bier smaakte weer voortreffelijk!

Zoals gezegd liepen we niet lang daarna de sympathieke Utrechter Jacob-Jan tegen het lijf, die voor het gemak maar wat extra Euro’s en Dollars had ingeslagen om tijdens zijn (relatief korte) verblijf in Iran niet in de “short of cash val” te lopen. Een snelle berekening leerde ons dat zijn reservevoorraad geld exact genoeg was om ons (Pat, Heleen en Zjoske) aan de overzijde van de Straat van Hormuz te krijgen zonder dat we daarvoor spullen zouden moeten verkopen. Alleen wilde hij daarmee wachten tot vlak voor zijn vertrek naar de Emiraten, zodat elk risico om geldloos in Iran te zitten werd uitgesloten. Vandaar dat we de financiele transactie een paar dagen later hadden gepland in Shiraz, stad van rozen, poezie en wijn. Nou ja, zoals je wel zult aanvoelen was er in heel die stad geen druppel wijn te verkrijgen, maar dat terzijde. Tussen Yazd en Shiraz zouden we echter eerst nog een bezoek brengen aan de avondtraining van de locale zurkaneh’s, afscheid nemen van Kadri en Chris, onze (voorlopig laatste) startproblemen met Zjoske ervaren en een tweedaags kampement opslaan bij het machtige Persepolis. Zo kwam het dat we op tweede kerstdag zaten te watertanden van een opgewarmd blikje goulash schuin tegenover de Grande Entrée van het eens zo overweldigende paleis waar Perzische koningen in de oudheid gesetteld waren en hun audienties hielden. Deze machtig ogende historische site is nog steeds een lust voor het oog, hetgeen inhield dat aan het eind van de rit onze geheugenkaart vol stond met herinneringen uit vervlogen tijden. Voor de volledigheid ook meteen maar langsgegaan bij de plek waar een handjevol van deze koningen is begraven: Nasq-e Rostam, grootse in de rotsen uitgehouwen graven die volgens Heleen enige gelijkenis vertonen met Petra in Jordanie.

Na een tweede rustige nacht op het parkeerterrein voor de ingang van Persepolis was het tijd om ons hernieuwd in een heksenketel van Iraanse grootstedelijkheid te begeven. Dat bleek in Shiraz, toch een van de grotere jongens in Iran met meer dan een miljoen inwoners, echter wonderwel mee te vallen. Hachelijker waren de pogingen om midden in de stad de binnenplaats van het uitgekozen hotelletje op te rijden. Volgens de eigenaar van de shabby ogende overnachtingsplek moest dat best kunnen met onze bus. “Gewoon recht ervoor zetten. Nee… beetje terug, zo ja, en nu indraaien. Nee, ho ho! Terug, terug. Iets naar links en dan gewoon rechtdoor”. Dacht het niet dus. Als we het advies van de man hadden opgevolgd, waren we met onzen Zjos aan drie kanten (twee zij een boven) klemvast komen te zitten en had de beste hotelman een gratis gevelrestauratie kado gehad. Meer kans op een geslaagde stalling was er op het braakliggend stukje grond naast het hotel. Hiervoor moesten wel eerst acht Paykans worden geherschikt, waarvan sommigen met stuiterkracht van een paar potige Iraniers. Deze wagens stonden namelijk op de handrem en de eigenaren waren elders... Aan het eind van de rit stond Zjoske ergens in de achterste linies gepositioneerd. Het zou ons benieuwen hoe we daar ooit weer vandaan kwamen!

De geldoverdracht met Jacob-Jan de volgende dag verliep soepeltjes en bij wijze van bedankje hebben we hem getracteerd op een etentje in een “traditioneel” Iraans restaurant. Daar kregen we iets voorgeschoteld dat we al lange tijd niet hadden hadden mogen proeven: frietjes! Kan het nog Iraanser? Na de geldoverdracht was het de kunst om de bemachtigde Euros om te zetten in Dollars aangezien we hadden vernomen dat het scheepvaartbedrijf enkel groene Amerikaanse flappen accepteert. En omdat Shiraz de laatste echt grote stad was die we zouden aandoen voor boevenbolwerk Bandar Abbas, besloten we dat dit beter al geregeld kon zijn. Bij het “officiele” wisselkantoortje kwam echter meteen na Pat’s binnenkomst de felogige straathandelaar binnengezeild. Deze nam de hele zaak vrijwel meteen over, al was hij even uit het lood geslagen door het gegeven dat we Euro’s wilden omruilen tegen Dollars en niet Rials. Nadat er wederzijds een bedrag aan Dollars was overeengekomen (heel officieel allemaal) ging de beste man wederom de straat op, op zoek naar het groene goud. Die hoeveelheden had hij immers niet op zak. Na een straf kwartiertje stoof hij wederom naarbinnen en had hij het afgesproken bedrag bij elkaar gesprokkeld. Beetje commissie voor hem en iedereen blij. Totdat de “eigenaar” van het wisselkantoortje opeens ook nog een graantje wilde meepikken en eveneens een paar dollar commissie vroeg. Wat? Om een kwartiertje op zijn stoel te mogen zitten zeker… Na eens hartelijk te hebben gelachen om zijn grap (hij lachte gewoon mee) snel naar buiten. Had de man met de heldere blik het plakbandje plus scheurtje in dat ene 50 Euro biljet niet gezien? (buitenlandse biljetten met gebreken worden in Iran doorgaans niet geaccepteerd) Maar ook: had Pat wel een stapeltje echte Amerikaanse Dollars bemachtigd en geen fraaie Iraanse imitatie? De tijd zou het leren…

Na Shiraz volgde een genadeloze afdaling van zo’n 2000 meter hoogte naar zeeniveau. Eindelijk weer op peil, moet Zjoske gedacht hebben. Op de een of andere manier hadden we bedacht dat het leuk zou zijn om via Bushehr helemaal langs de kust van de Perzische Golf naar Bandar Abbas te rijden. Dit bleek achteraf zo’n 500 kilometer “om”. Bushehr was daarnaast niet de meest vriendelijk ogende stad, hetgeen ons heeft doen besluiten even goed door te jakkeren op zoek naar een idyllisch overnachtingsplekje aan de kust. Bij het vallen van de avond was onze zoveelste sprookjesachtige avond en nacht tussen de palmen een feit. De volgende ochtend stond een heerlijke wandeling door de verlaten zandduinen richting zee op het menu. Na wederom een flinke dag rijden door een wisselend landschap, van zware (olie)industrie tot wonderbaarlijke rotsformaties en zandduinen, bereikten we onze volgende afgelegen overnachtingsplek. Die afgelegen locatie bleek al snel meet e vallen toen we bezoek kregen van een paar argwanende polietieagenten. Na de gebruikelijke uitwisseling van vriendelijkheden, grappen over Johan Cruijff, Marco van Basten en Ruud van Nistelrooij en lofbetuigingen over “Holland, city of flowers” vertrokken ze weer. We mochten daar wel blijven slapen, maar moesten oppassen voor bandieten en voor noodgevallen kregen we nog het telefoonnummer van het 15 km verderopgelegen politiebureau. Een halfuur later, nadat we net onze pasta met tonijn hadden verorberd, was het wederom prijs. Nu stopte er een normale wagen waar een normal doch streng uitziende Iranier stapte. Wat we aan het doen waren en of hij onze paspoorten mocht zien. Eerst aarzelde Pat even; dit was immers geen politie. Daarna verscheen er een man met mitrailleur en groen legerpakje aan de achterzijde van de wagen. Ook hij keek behoorlijk serieus, maar zijn machinegeweer hing gelukkig nog achteloos om zijn schouder. Toch maar even onze paspoorten laten zien. Nee, hier blijven slapen kon niet. “Maar van de politie die hier zojuist was…” Niets mee te maken! “Wij zijn ook van de politie en van ons mag het niet”. Nou, dat hoopten we dan maar, dat die kerels van de politie waren. We hadden immers een flinke buil geld op zak en van politie in burger deden het reizigerscircuit de gekste verhalen de ronde. Op een slakkegangetje volgden we vervolgens hun wagen, benieuwd waar we naartoe gevoerd werden. Uiteindelijk belandden we op het terrein van een vestiging van de Iraanse ‘customs police’, vlak langs de kust. Zij zien erop toe dat er geen handeltjes worden gedreven die het daglicht niet kunnen verdragen daar bij de Perzische Golf kust. Letterlijk heel onze wagen werd daarop doorzocht door ‘the man in charge’. Het vetnje met machinegeweer was inmiddels van gedaante verwisseld tot een uiterst sympathieke kebab BBQ-er. Nadat de man in burger (de officier van het hele zaakje) aan zijn ‘soldaten’ had laten zien hoe je een ambulancebusje van een paar rare Westerse reizigers doorzoekt, kregen we wat kebabspiesjes aangeboden en moesten we maar gaan slapen. Volgende dag, zo werd ons meegedeeld, zouden we moeten vertrekken zodra de zon aan de horizon verscheen. En zo geschiedde. Om 07.00 uur waren we weer on the road, de slaap nog uit onze ogen wrijvend, maar gelukkig weg van die toch wat rare gespannen sfeer bij de douanepolitiemannen.

Doordat we zo vroeg waren vertrokken, kwamen we veel eerder dan verwacht aan bij de plek waar een ferry ons naar Qeshm eiland zou vervoeren. Qeshm staat bekend als ‘vrijstaat’ en het ‘vakantieoord’ van Iran… ideal dus om juist daar ons westerse nieuwe jaar in te luiden. De overtocht zelf zou ons echter nog lang heugen!


Tot snel en heel veel liefs van
Heleen en Pat