ThaIRANland

Zoals de titel van het berichtje al doet vermoeden, hier een update van onze reis die ons momenteel door Thailand voert en een stukje Iran dat jullie nog van ons tegoed hadden...

Laten we maar even beginnen bij de tropische warmte (en regenbuien) in Thailand. Nadat Zjoske op acrobatische wijze in de container was gereden, stapten wij op veel minder spectaculaire manier op het vliegtuig naar Bangkok. Aangekomen, spreidde Thailand zich als een warme, kleffe deken over ons uit. Natuurlijk waren we alweer een beetje aan de warmte gewend geraakt in Oman. Echter, op het Arabisch schiereiland heb je te maken met een makkelijker te verdragen 'droge' hitte en niet met de Thaise plakbende die je elk moment van de dag naar een lekker verkoelende douche doet verlangen. Althans, dat geldt voor de lentemaanden natuurlijk. In de zomer smelt je naar verluidt gewoon in Noord-Oman, zo hoog lopen de temperaturen daar op. Verder is het in Thailand natuurlijk een verademing: lekker eten (visjes!), volop zon, vriendelijke mensen, blauwe zee, zacht zand en op zowat elke straathoek verse fruitsapjes, -shakes of -lassies. Het ideale klimaat dus om eens lekker bij te trekken van de mooiste avonturentocht van ons leven so far: Hammer - Muscat.

Na vandaag nog een dag in het 'dodgy' Hat Yai in zuidelijk Thailand te vertoeven, stappen we morgen in een surrogaat Zjoske die ons naar Maleisie rijdt. Daar zullen we enkel een tijdje in het noorden rondkijken om vervolgens weer met een nieuw gescoord vers visum Thailand binnen te gaan. Het land van de eeuwige glimlach bevalt ons tot nu toe namelijk uitstekend en in de relaxte setting van een basic houten hutje tegen een berghelling dat uitkijkt over de azuurblauwe zee is het bovendien stukken makkelijker een aantal fijne ideeen voor de toekomst in NL uit te werken! Vanuit een hangmatje, de nodige fruitshakes binnen handbereik (mindfood) met de zon op je bol doe je nu eenmaal meer inspiratie op dan elders op deze planeet. Al krijgen sommige plannen hierdoor misschien wel een erg oosters tintje. Maar goed, een beetje spiced up warmte doet het in druilerig Holland zeker goed!

Omdat we niet willen dat de gezichten nu nog schever gaan staan, zullen we jullie verder ook niet pijnigen met het vermelden van meer exotische details uit Thailand. Ga er maar gewoon vanuit dat we hier in Z-O Azie ons verblijf proberen te optimaliseren binnen onze mogelijkheden en dan komen de sunny stories wel een keer tegen de tijd dat het klimaat in Nederland ook weer wat aangenamer voelt. Hoewel dat voor het economische klimaat valt te betwijfelen natuurlijk. Spookverhalen van vijf jaar recessie doen hier de ronde... give us a break! ;-)

Die break lassen we dan ook meteen in met een flinke sprong terug in de tijd. Pat en Heleen rijden weer met Zjoske door het land van de hoofddoek en de absolute koningen van de picknick: Iran. Via een wonderbaarlijk mooie woestijnroute, verlieten we Kashan om een halve dag later in Esfahan te arriveren. Deze stad heeft in de historie al enkele malen als hoofdstad van Perzie gefungeerd en biedt tal van interessante trekpleisters. Bovendien is Esfahan de thuishaven van onze redder in nood (Mehdi) waarover later meer.
Het viel ons meteen op dat het centrum van Esfahan uit een traditioneel, conservatief ingesteld gebied en een veel moderner gedeelte bestaat. Bovendien voelde deze mega-stad veel vrijer en opener dan we tot dan toe in Iran hadden meegemaakt. Nadat we na talloze korte kletspraatjes met Esfahani op straat de brug over de Zayandeh rivier opslenterden, verbaasden we ons erover hoe makkelijk Iraanse jongelingen van het verschillende geslacht hier met elkaar omgingen. Meisjes die naar jongens lonkten en hun hoofddoeken vaak slechts droegen op het achterste knotje van hun haar... How sexy! In het parkje aan de andere kant van de rivier waren zelfs grote groepen knapen en meiden met elkaar (gemengd!) aan het volleyballen, terwijl de iets stoerderen toekeken vanuit hun verlaagde Paykans met peuk in de ene en Coca-Cola in de andere hand! Als je bedenkt dat dit gedrag echt niet door de beugel kan in Iran, is het verbazingwekkend dat de ayatollah hier niet een aantal wetshandhavers op af stuurt om dit soort tafereeltjes voortaan in de kiem te smoren. Verder de moderne wijk Julfa in lopend, gaf het moderne Iran zich pas echt bloot: openlijk sjansende jongeren, meiden met uberdikke lagen make-up, hoofddoekjes tot op de achterste haargrens, enorme aantallen neuscorrecties met af-en-toe een Michael Jacksonnetje ertussen en koffiebarretjes die zowaar gezelligheid uitstraalden. Allemaal erg progressief voor een land waarin elke vorm van vermaak zoveel mogelijk wordt uitgebannen.

Na onze eerste kennismaking met Esfahan werd het al gauw tijd onze e-vriend Mehdi te onmoeten. Deze knaap had ons bij het hernieuwd aanvragen van de Iraanse visa namelijk geholpen met het opstellen van een broodnodige uitnodiging. Daarvoor wilden we hem natuurlijk nog uitgebreid bedanken. Het bleek een uiterst behulpzame, vlotte, energieke en praatgrage Esfahani te zijn, die net zijn studie had afgerond. Na flink wat suikerklontjes door de tanden heen te hebben gespoeld met enkele potten thee, spraken we af om de volgende dag te komen lunchen bij zijn familie. En al sneeuwregende het al enige tijd voordat we het theetentje binnengingen; bij het naarbuiten gaan werden we compleet verrast. Imam Square, een van de grootste pleinen te wereld, was volkomen ondergepoederd. In de ijzige kou, maar volop genietend van het sneeuwlandschap en de leuke ontmoeting, gleden we ons een weg terug naar het hotel.

De 'lunch' van de volgende dag werd een zeer enerverende... Toevallig was het die dag een van de meest belangrijke Iraanse feestdagen en familie Goodarzi was dan ook zeer vereerd ons juist op die dag als gast te mogen ontvangen. Naast Mehdi was ook zijn zus, z'n immer kokende moeder en aandoenlijke vader aanwezig. Het kleinere broertje zat op de universiteitscampus aan de studie. Letterlijk alles werd uit de kast getrokken... om vervolgens op het tapijt verorberd te worden. Een van de hoogtepunten was het traditionele Iraanse gerecht 'abgusht', een soort heftige soep waarbij ieder de ingredienten in z'n eigen kom fijnstampt met een stamper. De 'lunch' bleek uiteindelijk zo'n 10 uur in beslag te nemen en een aaneenschakeling van eten, theetje drinken, muziek luisteren, kletsen, Farsi oefenen, nog meer eten en theetje drinken, TV kijken en lol hebben. Als we wilden, konden we natuurlijk blijven slapen, maar daar hebben we op het allerlaatste moment maar van afgezien. Wederom een gave kennismaking met een open, dankbaar en oprecht geinteresseerd Iraans gezin, wiens huiselijke leven zich doorgaans hoofdzakelijk afspeelt op een tweetal enorme Perzische tapijten. Geen kasten, bedden, apparatuur en andere luxe liflafjes nodig: enkel pure menselijke warmte en gezelligheid.

De resterende dagen in Esfahan hebben we nog een paar keer afgesproken met Mehdi en verder de indrukwekkende moskeeen bekeken, verdwaald in de oneindige bazaar, maar vooral de sfeer van deze wonderbaarlijk rijke culturele stad opgesnoven.
Esfahan was overigens ook de plek waar we ons te buiten zijn gegaan aan een niet te versmaden lokale lekkernij: gaz. Zachte nougat met stukjes pistache, hmmmmm!

Na Esfahan stond een detour door de woestijn op het programma. Toen we wilden wegrijden uit de stad, was het hek van de parkeergarage echter gesloten. Vrijdag (lees: zondag). Na een kwartier was de parkeerwacht van zijn bed gelicht en kon Zjoske worden bevrijd. Starten bleek echter wederom een probleem. Nadat twee andere kerels werden opgetrommeld, ieder met hun eigen starttrucs, kregen we onze trouwe vriend uiteindelijk aan de praat. Die trucs zouden in de toekomst nog wel eens van pas kunnen komen...

Toudeshk heet het plaatsje aan de rand van de woestijn waar we vervolgens naartoe zijn gekacheld. Hier wilden we wel overnachten, ook al was het dorpje vrijwel compleet ondergesneeuwd. Prompt zaten we diezelfde avond op de tapijtjes van de familie van Mohammed Jalali en sliepen we, geheel in desert-style, op iets dikkere tapijtjes in een van de bijvertrekken van hun woning. De oliekachel stookte het vertrekje tot halverwege de nacht aardig warm, maar tegelijkertijd kwamen er daarbij dampen vrij waarvan we liever niet wilden weten wat daarvan de gevolgen zouden zijn voor onze gezondheid op de lange termijn. Toen we de volgende ochtend wakker werden, waren we stijf. Heleen dacht van de kou, ik dacht van de harde ondergrond, maar waarschijnlijk was het een combinatie van beide. Slapen in desert-style, prima, maar dan liever in ons eigen bedje. Op dus naar het zuiden, dwars door de woestijn, waar warmere temperaturen lonkten. De avond met Mohammed's familie zal ons echter op veel fronten bijblijven. Zjoske moest alleen eerst nog opgehaald worden bij de buren, 100 meter verderop. Die was de avond van tevoren voor het gemak maar even gestald in de verwarmde stal van een hoogbejaarde mevrouw. Toen we echter aanklopten, bleek zij van niets te weten. 'Busje? Hier?' Okay, laat maar mevrouw, we rijden 'm er zo wel uit! Hmmm, niet alleen hoogbejaard maar ook hoogdement.

Een dag rijden (en twee oases) verder arriveerden we plots in Garmeh, 'n dorpje dat gerust omschreven kan worden als een van de droom-oases op deze wereld. Voor ons voelde dat in ieder geval wel zo. Over een harder stukje zand manouvreerden we onze slaapplek voor die avond achter een paar nabijgelegen palmen en struiken. Temidden van een soort mini-oase stonden deze bofkonten dus even later hun spaghettipotje te koken. Als we de sterren hadden willen tellen die we die nacht zagen, waren we nu op zeker nog niet uitgeteld. Prachtig! Zo stil ook. Alsof je jezelf in een vacuum bevindt. Wel vreemd om de volgende ochtend vervolgens al die voetstappen van wilde beesten rondom de wagen te zien... Al met al de kou meer dan waard!

Als je dan zo door de woestijn rijdt, helemaal niets ziet behalve zand, bergen, struiken en een verdwaald plukje palmbomen, mis je eigenlijk nog maar een item dat de desert-feel compleet maakt: kamelen. We hadden de bordjes 'pas op voor overstekende kamelen' al wel vaker gezien, maar van de daadwerkelijke beestjes geen teken. Tot onze volgende etappe. Waaw, zomaar uit het niets: hordes kamelen in het wild! Later vernamen we van Iraniers dat bepaalde gemene mensen deze beestjes vaak trainen om, eenmaal gedropt in verre oorden, de lange lange weg naar huis terug te vinden. Als zo'n kameel dan eenmaal de route weet van ver weg (meestal een plek in Afghanistan of Pakistan) naar huis, wordt ie in dat verre oord volgestopt met opiaten van allerhande soort. Operatief worden deze onder de huid van de kameel ingebracht. Vervolgens loopt het beestje, zich van geen kwaad bewust, regelrecht naar zijn thuis in Iran. Daar worden de drugs verwijderd en de kameel klaargemaakt voor een volgende etappe. De kans is echter klein dat juist wij deze eenbultige drugsrunners voorbij hebben zien draven, maar toch.

Na onze eerste kamelen experience (er zouden er nog talloze volgen) arriveerden we in Yazd. Een grote woestijnstad waar we in een gezellig guesthouse de kerstdagen zouden doorbrengen. Bovendien hadden we hier afgesproken met Kadri en Chris die een aantal dagen later op de motor zouden arriveren. Maar voor nu... meer over Yazd en zuidelijk Iran wellicht de volgende keer. De dag is inmiddels ruim gevorderd en dit verhaal begint al flink uit te dijen.

Het volgende bericht op 't blogje zal verschijnen als Pat en Heleen weer op een fijn stekkie op het vasteland zitten. Thaise eilanden mogen dan wel wonderschoon zijn, voor internet gelden er woekerprijzen! Vier euro per uur, tegenover 40 cent per uur op het vasteland. Juist ja, dat scheelt een flinke slok!

Heel veel liefs, groetjes en tot gauw (in real life)!

Pat en Heleen


PS. Deeltjes van ons Iran verhaal vanuit een ander perspectief (en in het Engels) op de blog van onze travelling mates Chris en Kadri!
Check: http://thewonderfulwandertooz.wordpress.com/2008/12/11/crossing-into-iran/



+++ Het reisblog van Patrick Clerkx en Heleen van Aken: http://patenheleen.waarbenjij.nu +++