Salaam. Two camelburgers please.

Kerst in Iran, veel gekker konden wij het ook niet bedenken. Je kunt wel op je klompen aanvoelen dat als 'onze' zondag hier een doordeweekse dag is en dat we volgens de Perzische kalender ergens halverwege het jaar 1387 zitten, 'onze' Kerst en nieuwjaar in Iran helemaal niet worden gevierd.

Dat ze in de Islamitische wereld heel andere feestdagen hebben, nou... dat hebben we geweten! Een dag voor we richting de Iraanse grens vertrokken, zagen we, ter voorbereiding van het grote offerfeest, iedereen die het zich maar kon veroorloven met een beest in de richting van zijn huis gaan. Te voet, op een karretje, met de vrachtwagen, duwen, trekken, je kon het zo gek niet bedenken of de geiten, koeien en schapen werden naar hun laatste overnachtingsplaats vervoerd zoals we in het westen de kerstbomen op huis aan slepen. De volgende dag (8 december) was het vervolgens pas écht kassa. Geen ontkomen aan die massale slachtpartij. Overal op straat waar je maar keek, werden de beestjes hun kelen doorgesneden. Gewoon door het hoofd van de familie, samen met een paar broers of neven. Het dier op zijn zij leggen, beetje aaien en onderwijl wat schietgebedjes tot Allah prevelen en dan opeens... hupsakee, het mes erin. Chris (de motorrijder uit Schotland) en Pat wilden het schouwspel wel even van dichtbij bekeken, maar om het kort te houden, 'that was not a pretty sight'! Verhalen over met bloed ondergespoten gevels, rode rivieren op straat en minutenlange stuiprekkingen zullen we jullie maar besparen...

Als klap op de vuurpijl kwam Kadri (vriendin van de Schot) opeens met een homp vers vlees aanlopen toen ze terugkwam van het pinnen; kadootje van een meneer die haar maar al te graag een stuk van zijn koe wilde geven. Jummie! Maar goed, daarna was het tijd om aan te rijden en nu toch écht afscheid te nemen van Erzurum, waar we inmiddels de helft van de locale bevolking kenden. Kadri had plaatsgenomen achter in ons Zjoske omdat de wegen nogal glad waren (door ijs en bloed) en Chris dus beter alleen op zijn motor kon stappen. Ook Markus vertrok tegelijkertijd met ons; de Duitser wilde dolgraag met zijn oude Mercedes door Iran richting Dubai, maar visa troubles maakte dat hij die dag koers zette richting Syrië.
In ware kolonne op naar 'Dog's Breath' (Dogubayazit) dus, het duistere grensplaatsje aan de voet van Mount Ararat, de hoogste berg van Turkije.

Daar aangekomen bleek al snel dat op deze feestdag geen enkele plek open was waar we een hapje konden eten. En wat kwam toen goed van pas? Juist ja! Toen Patrick de homp vlees in lekkere lapjes aan het snijden was, werd ons verteld dat we die wel konden bakken in de keuken van het hotelletje! Hoera, wat een feest! Totdat bleek dat het vlees eerder geschikt was om te verwerken tot stooflapjes of goulash. De 'biefstukjes' die Pat ervan had gebrouwen, moesten op zijn minst een aantal minuten per hap 'gaar' worden gekauwd. Maar wél vers en eerlijk vlees :-)

De volgende dag arriveerden we al vroeg bij de grens. Best spannend. Hoe zal het er zijn, in dat Iran? De grensplechtigheden namen in totaal zo'n anderhalf uur in beslag. Controle hier, stempeltje daar, weer een krabbeltje van een hogere officier in een ander hokje, door de 'grote ijzeren poort', nog meer stempeltjes en handtekeningen, carnet de passage in orde gemaakt... en toen zoeefff de berg af naar het laatste checkpoint. Daar zat de politie wiens taak het was te controleren op alcohol, tijdschriften met halfblote dames en meer verdorvens uit de Westerse consumptiemaatschappij. Verder dan een vriendelijk praatje over waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen en een warm 'welcome in Iran' kwam het echter niet. Appeltje eitje.

En toen... waaw! Wat een machtig uitgestrekt en mooi land reden we binnen. Dat gevoel maakte zich meteen van ons meester tijdens de eerste paarhonderd kilometer. Een prachtig decor van bergen en woestenij bij een ondergaande zon. Ook het verkeer was opvallend rustig voor het land waarvan we hadden vernomen dat er enkel Michael Schumachers rondreden. Als snel werd duidelijk dat hier de grote jongens van pak 'm beet 30 jaar geleden de snelwegen domineren: grote oude Mercedes trucks (juist ja, die ronde hondekoppen) en Amerikaanse Macks, Internationals en White's uit de jaren '70. Prachtig gezicht.

De stemming veranderde echter plotsklaps toen we miljoenenstad Tabriz naderden. Verkeerstechnisch welteverstaan. En verslechterde nog eens met factor 10 toen we de stad daadwerkelijk binnenreden. Wat een idioten op de weg! Bestempelden we Istanbul eerder al eens als 'gekkenhuis', nou, dat was kinderspel vergeleken met de Iraanse coureurs. Stilstaan en achteruitrijden op rotondes, rotondes nemen tegen het verkeer in, op een rotonde in een hoek van 90 graden diezelfde rotonde af willen rijden, achteruitrijden op de snelweg, door rood rijden, driedubbeldik op een doorgaande weg stilstaan en/of parkeren, afsnijden, vier rijen dik rijden op een dubbelbaansweg en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Chris en Kadri reden al die tijd op hun motor achter ons, in de 'safezone' die de twee meter achter Zjoske voor hun was. Zodra ze daaruit weg gingen, werden ze continue afgesneden en van de weg gedrukt, want in Iran geldt namelijk maar één verkeersregel: 'hoe groter je voertuig hoe meer voorrang je hebt'.
Dan hebben we meteen de grootste ergernis van Iran benoemd: het verkeer. Verder kunnen echt ALLE vooroordelen over dit land de prullenmand in! Wat een vriendelijk, behulpzaam, oprecht en open volk! Als je even niet uitkijkt en te véél 'ja' zegt, zit je onderhand elke dag bij een andere familie op de tapijtjes te dineren. En wat een prachtige culturele schatten herbergt dit land. Hier waan je je inderdaad écht vaak in het oude Perzië. Daarvoor hoef je je enkel slechts in een bazaar, moskee of khan te begeven. Tenslotte moeten we ook de prachtige natuur niet vergeten en de immens grote woestijnen waar de kamelen gewoon in het wild rondlopen. Eerst denk je nog voor de gek gehouden te worden met de worden 'overstekende kamelen' en later zie je ze gewoon in kuddes voorbijlopen. Heleen was in eerste instantie dol op de beestjes. En maar foto's maken... In tweede instantie ook trouwens, maar toen lagen ze in de vorm van een kamelenburger op haar bordje. Salaam. Two camelburgers, please! Héérlijk!

Veel meer anekdotes, spannende verhaaltjes, sappige details, Iran wetenswaardigheden en de introductie van onze nieuwe Iraanse vrienden volgen binnenkort. Nu hebben we eerst een afspraak met een Nederlandse knaap, Jacob-Jan, die we in Yazd hebben ontmoet en die we met veel plezier een etentje aanbieden voor zijn onmisbare hulp.

Oh ja, voor we het vergeten... Internet in Iran is niet al te snel (lees: erg traag) en schaars. Foto's zetten we hier niet op het web i.v.m. veel voorkomende virussen (vandaar dus dit bericht zonder beeld). Met nieuwjaar zitten wij lekker aan de warme kust, want op 7 januari moeten we het land weer uit.

Voor ieder alvast een héél goed uiteinde en een FANTASTISCH 2009!!!!

Veel liefs van Pat en Heleen vanuit de 'as van het kwaad' (hahah, wat een grap!)


+++ Het reisblog van Patrick Clerkx en Heleen van Aken: http://patenheleen.waarbenjij.nu +++