Intermezzo

Zo denk je in een land te zitten waar internet voldoende voorhanden is om alle verhalen (Iran, Arabische Emiraten en Oman) lekker te updaten, en zo word je ook weer uit die droom geholpen zodra je de hoofdstad verlaat. Vandaar dit korte intermezzo, gewoon om jullie op de hoogte te brengen wat de huidige stand van zaken is, waar dit avontuur ons verder heen brengt, onze nieuwe planning, etc. De (on)smakelijke verhalen volgen dan later wel weer!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Zjoske staat sinds gisteren veilig in een Hanjin container in de haven van Muttrah (Muscat) en Pat en Heleen stappen dinsdag 17 feb. op het vliegtuig dat hun eerst naar Bahrain en vervolgens naar Bangkok vliegt. Vandaag de laatste 'volle' dag in Oman dus, jeetje, dat ging écht in een sneltreinvaart voorbij!

Maar hoe is het allemaal zo gekomen dat we deze koers zijn gaan varen?
Ten eerste leek het ons geen verstandig idee om door Pakistan (beetje onrustig op dit moment) naar India te rijden. Oman leek ons daarnaast een erg fijne en relaxte bestemming. We zijn dan ook vanuit Bandar Abbas in Iran naar het zuiden afgebogen in plaats van naar het oosten. Eerst een stukje van de Verenigde Arabische Emiraten bekeken en toen Oman binnengegaan. Het idee was om Zjoske vervolgens te verschepen vanuit Muscat of Dubai naar Rotterdam, een beetje afhankelijk van de tarieven en de conditie van onze tot dan toe trouwe makker. Vervolgens zouden wij onze rugzakjes inpakken en op het vliegtuig naar Z-O Azie stappen om daar nog een paar maandjes rond te trekken door Cambodja, Thailand en Maleisie. Dat idee wordt nu dus werkelijkheid, hoewel we de laatste paar dagen nog flink peentjes hebben geweet. En dan écht niet vanwege de warmte!

Zoals jullie wel hebben gelezen, begon Zjoske in Iran een beetje te piepen (slecht starten, vuurtje onder motor, etc.). In eerste instantie dachten we nog dat het door de kou en de hoogte kwam. Weer op zeeniveau aangekomen (Bushehr, Iran) verbeterde de situatie echter enigszins, maar de startproblemen bleven. Na met een koekebakker op Queshm eiland aan de condensator te hebben gefrunnikt en een iets professioneler ogende Peugeot monteur de motor opnieuw te hebben laten afgesteld, besloten we in Dubai de échte profi's van Ford het grote werk te laten doen. Zjoske liep inmiddels wel weer een stukje beter, waarschijnlijk door de betere benzine in de Emiraten en de nieuwe bougies die via via voor ons uit Duitsland werden meegenomen. De Ford profi's roken echter nog steeds onraad. Er klopte iets niet met een cylinder en repareren was niet mogelijk omdat er in heel de Emiraten geen Transit onderdeel te krijgen is. Yep, we waren even vergeten dat er in Dubai enkel kasten van wagens rondrijden van maximaal enkele jaren oud. Daarnaast zeiden de Ford mannen dat de wagen het nog wel een tijdje zou uithouden zonder verdere ingrepen. In de weken die daarop volgden, hebben we inderdaad erg relaxed in ons huisje rondgecruised. Zéker het Sultanaat van Oman is een walhalla voor de rondtrekkende reiziger met eigen vervoer. Alles lijkt te mogen in dat land. Wildcamperen in de woestijn, op het strand, fikkie stoken, op elk moment de BBQ aansteken en door de zandduinen crossen. Hoewel, die laatste activiteit hebben we maar niet ondernomen met 't buske... Inmiddels waren we er ook achtergekomen dat verschepen vanuit Muscat ongeveer de helft zo duur was dan de offertes die we in Dubai hebben opgevraagd. Die beslissing was dus snel genomen. In ons achterhoofd houdend dat Zjoske niet helemaal in topconditie verkeerde, zijn we afgezakt naar het zuiden. Niet helemaal naar Salalah (bij de grens met Yemen) echter, hetgeen achteraf een erg verstandige keuze bleek.

Na weken op hetzelfde 'steady' niveau te hebben rondgereden, kreeg Zjoske namelijk ernstige kuren, exact op onze laatste rij-dag van Qurm naar Muttrah (binnen Muscat). Een ritje van ruim 10 kilometer, maar wel het meest helse ritje van deze reis. Al bij het starten voelde de wagen niet lekker aan, vervolgens dreigde ie telkens af te slaan bij stationair lopen en haperde de motor toen het ook maar ietsje bergop liep. En er moesten wél nog een paar hobbeltjes worden genomen. Ook de temperatuurmeter sloeg plotseling verder uit naar rechts, iets wat de hele reis nog niet was gebeurd. Godzijdank was het laatste stuk bergaf en pruttelde Zjoske veilig het laadterrein van de shipping company op. Het geplande ritje naar de laundry service, de supermarkt en het tankstation hebben we logischerwijs maar niet meer gemaakt. Uit nadere inspectie bleek plots een lekkende koppakking, slecht nieuws! Maar goed, volgehouden tot de laatste kilometer, op het tandvlees weliswaar, maar toch. Letterlijk, in het zicht van de haven (net niet) gestrand dus!

Het oprijden van de 'ramp' die voor ons was opgebouwd achter de vrachtwagen met container, bleek overigens niet geheel risicoloos. Alles rammelde en wiebelde en de diverse 'ramp' delen werden met platic koordjes door een paar Indiers aan elkaar bevestigd. Pat moest vervolgens zelf nog enkele houtjes plaatsen omdat op sommige punten hobbls zaten van 10-15 cm. Bovendien was het nog maar de vraag of de bus qua hoogte zou passen. Gemeten hoogte Zjoske: 2.30 meter. Gemeten hoogte deuropening container: 2.30 meter. Door het gebrek aan vermogen van de motor kon Pat enkel met een aanloopje de gammele ramp oprijden, recht de container in. Langzaam erin hobbelen bleek al na poging 1 niet te werken. Maaaar... het lukte! Zonder gekraak en geschaaf. Door de aanrijhoek kwamen de puistjes boven op Zjoske's dak nét onder het iets hogere containerplafondje uit. Wat een mazzeltjes allemaal. Twee dagen van tevoren vroegen de Omaanse journalisten ('Trio Miracoli' ) ons nog naar de hachelijke momenten tijdens deze reis. Nou, een dag later kwamen er twee binnen hoor, met stip op nummer één en twee!

Inderdaad, over een weekje worden Pat en Heleen BO'ers (Bekende Omani) of BMO'ers (Bekende Mensen in Oman) zoals je wilt. We zijn dan weliswaar al lang en breed uit het Sultanaat vertrokken, maar toch...
Een dag voor de auto troubles zijn we namelijk gespot door een vriend van een journalist. Een tijdje later zaten we aan de koffie met de betreffende journalist van The Oman Week en zat er al een hele fotoshoot op. Pat en Heleen voor de wagen, in de bestuurderscabine, op het bed, doen alsof ze koken, etc. etc. Echt lachen. Uiteraard houden we jullie op de hoogte van de ontwikkelingen in het Omaanse nieuwsblad.

Zoals gezegd vertrekken we morgen eerst enigszins naar west, dan naar oost en gaan we nog twee tot twee-en-een-halve maand genieten in Z-O Azie. Naar verwachting komen we ergens tussen half en eind april weer terug naar NL. Nét op tijd dus voor het grote oranjefeest!

Geen beloften deze keer over snelheid, maar zéker is dat we in Thailand alle avonturen, van halverwege Iran tot aan dat moment, op deze stek zullen bloggen.

Heel veel lieve groetjes van Heleen en Pat!


+++ Het reisblog van Patrick Clerkx en Heleen van Aken: http://patenheleen.waarbenjij.nu +++