Op naar Iran!

Heel even zag het er aardig beroerd uit voor Pat en Heleen, maar na het nemen van een paar onvermijdelijke hobbels, zitten ze uiteindelijk toch in onze paspoortjes... de visa voor Iran!

Nadat het aanvragen van de visa via iranianvisa.com op een grote teleurstelling is uitgelopen, hebben we geprobeerd de broodnodige stempeltjes op een andere manier te bemachtigen. Aanpappen met de Iraanse consul was onderdeel van de strategie. Uiteindelijk leverde dat afgelopen donderdag een 'go' voor Patrick en een 'non go' voor Heleen op. Worst case scenario dus. Héél erg balen. Omdat het consulaat vrijdag gesloten was, togen we gisteren terug om een nieuw en verbeterd verhaal op te hangen bij de consul. Tot onze verbazing had hij echter al het een en ander in de week gelegd bij zijn vrienden in Teheran. Later in de middag konden we terugkomen. En wat bleek? Hij had die ochtend op persoonlijke titel een spoedverzoek voor Heleen ingediend! Diezelfde middag nog zaten de stickers, stempels en handtekeningen erin. Wat ziet de wereld er dan opeens anders uit... Waar we een dag van tevoren nog alternatieve reisplannen beraamden, kunnen we nu gewoon lekker met z'n tweetjes de grens over!

En wat wil het toeval? Op precies dezelfde dag kregen Chris en Kadri, onze 'Erzurum/reismaatjes' uit resp. Schotland en Estland, ook hun benodigde visa. Zomaar out of the blue! Mazzelen dus, kunnen we morgen samen naar het grensplaatsje Dogubayazit (bij benadering uit te spreken als Dog's Biscuit) rijden; wij in Zjoske, zij op de motor. Hooray! En dat nog nét voordat de 'echte' kou hier zijn intrede doet. Woensdagnacht wordt het namelijk min 20, BRRRRR.... Toch wel een voordeel dat we zo dicht bij de geboorteplaats van Sinterklaas vertoeven. Al onze wensen verhoord op zijn geboortedag! Het toppunt van een Sinterklaasviering in Turkije.

Morgen, de 8ste december is het hier overigens een grote feestdag. Zeg maar van dezelfde orde van grootte als bij ons Kerstmis: het offerfeest. En dat is te merken ook. Iedereen die het zich maar kan veroorloven heeft in de afgelopen paar dagen een geit, schaap of koe aangeschaft. De stad was ermee bezaaid. Het meest hilarische nog was hoe men de beestjes mee naar huis probeerde te krijgen. Te voet met een bosje stro voor hun neus, duwen, trekken, in de auto, op het dak van de auto gebonden en er is zelfs een koe gespot die naar z'n laatste overnachtingsplaats werd afgevoerd op de levensgrote truck met oplegger van ome Ahmet... Al met al een zeer komisch schouwspel. Minder komisch echter, voor de dieren althans, is dat morgen de kelen van de beestjes op traditionele manier worden doorgesneden! Een deel wordt daarna door de familie opgegeten, een deel geschonken aan de minder bedeelden en de vachten gaan naar liefdadigheidsinstanties die ze op hun beurt verkopen aan de kledingverwerkende industrie. Naar verluidt worden er morgen zo'n vier miljoen (!) diertjes gekeeld. Nogal een bloederig bende dus. Eens kijken of we er wat van meekrijgen op weg naar Dog's Biscuit.

Dinsdag steken we de Iraanse grens over zoals het er nu uitziet en zullen we ongeveer een maand niet meer per telefoon bereikbaar zijn; wel checken we regelmatig onze mailboxjes en de reacties op dit blogje.

Tot zover deze korte visum update. Tot in (of beter gezegd: na) Iran!
Veel liefs en voor iedereen alvast héle fijne feestdagen!!!

Pat en Heleen