Rit door versplinterd Joegoslavie!

...maar niet voor nog enkele korte Kroatie verhaaltjes! Te beginnen in Sibenik waar we een uitgebreid BBQ feast met gegrilde inktvis in gedachten hadden. Na deze veelarmige vrienden een paar keer heerlijk op terras te hebben verorberd, nu dus tijd voor een eigen (verbeterd) recept. In de supermarkt stak een half kilootje onze ogen uit voor een wel heel schappelijke prijs. Even marineren in een geweldige saus, BBQ opstoken, de diertjes erop en het smullen kon beginnen! Waaaw, sommigen zwollen zelfs op tot buitengewone proporties, alleen geur was toch net even iets anders dan in de restaurantjes. Maar soit... Eenmaal het mes in de rubberachtige zeemakkers spoot de witte en donkere drab over het bord heen! Hebben intvisjes ook ingewanden? (ja dus). De campingkatjes malen echter niet om een darmpje meer of minder en hebben een koningsmaal gehad. En wij op een inderhaast aangeschaft gekookt worstje gekauwd.

Fietsen in Kroatie is ook een belevenis. Aangezien het land (zeker aan de kust) voornamelijk uit bergen van 1000-2000m bestaat, is het al snel niet meer leuk. Hoe klein het verzetje van je gehuurde krakkemikkige mountainbike ook is. Toch een mooi bergdorpje ingefietst, maar we wilden meer. Naar de andere kant van de kust v/h eiland Hvar. Daarvoor moesten we een nog hoger gelegen tunnel door of de hele bergpas over de keien overfietsen.
Bij de tunnel aangekomen bleek die 1.5 km. lang, aardedonker, 2.30 m. breed en vol uitlaatgassen. One way traffic ook. Gelukkig kwam daar net een professioneel uitgeruste Rus met licht aangefietst en die wilde er ook doorheen. We bedachten het volgende: ik met zijn hoofdlamp voorop, Heleen in het midden en de Rus achterop met het rode lampje. Zo gezegd zo gedaan. Na zo'n 50 meter de tunnel te zijn ingesjeesd zag Heleen (en waarschijnlijk ook de Rus) geen hand meer voor ogen en kon ieder moment tegen de rotsen opfietsen. Bovendien was er kans op tegenliggers. Slecht plan dus: meteen rechtsomkeert dus en uit die deathtrap. Heleen hield het snel gezien en liet zich weer afdalen naar de benedengelegen camping. Patrick besloot een gokje te nemen, de pas over te fietsen, net onder de top moest een paadje heb tot de zuidkant van het eiland voeren. Na anderhalf uur bergop te zijn gezwoegd op een kiezelweggetje van het soort dat de Tourrenners begin jaren '20 over de Alpenreuzen voerde, was het tijd voor het broodnodige paadje rechtsaf. Wel op de kaart, maar in praktijk nooit gevonden! Ook onverrichterzake terug naar de camping dus. De teleurstelling verdween echter als sneeuw voor de zon tijdens de meest spectaculaire downhill ervaring, op gammel brik, van Pat ooit! (nee, niet kunnen filmen)

Na een paar dagen Split, waar net het International Festival of New Film werd gehouden (yes!), werd het tijd om af te zakken naar de parel van de Adria: Dubrovnik dus!
Daarvoor moet je eerst door een stukje Bosnie. Bij de grens aangekomen troffen we een Kroatische douanebeambte aan die zijn beroep wel erg serieus nam. 'What kind of vehicle is this!?'. 'Ambulanz'. 'Park overthere!'. Na een tijdje kwam ie met onze paspoorten terug en begrepen we van 'm dat blauwe lampen op auto's in Kroatie nooit grappig zijn. Volgens hem dan. Van andere politieagenten, -officieren, beambten, etc. kregen we telkens goedkeurende knikjes. We beloofden de 't heerschap het lampje snel te zullen verwijderen. (NOT, komt in Turkije wel een keer)

En toen... Na een paar keer stutteren stopte Zjoske ermee! Bergopwaarts. Vlak voor een haarspeld in een bermpje kunnen stilzetten. Met langsdenderende vrachtwagens is dat verre van relaxed. Na wat gefilosofeer kwamen we erachter dat naast de temperatuurmeter ook de brandstofmeter niet optimaal functioneert. Lege tank dus. In de middle of nowhere. Patrick dus op pad met de jerrycan die tot dan nog niet gevuld was (nee, jerrycans heb je pas echt nodig in de Iraanse woestijn... duh). Gelukkig al snel een lift gekregen van een behulpzaam Duits stel in VW camper. Heen en terug! Eerstvolgende tankstation bleek 10 km. verderop, dus dat scheelde weer een halve dag. Na een paar checks (v/d zekerheid) en tank vullen tufte Zjoske weer trouw verder de berg op. Voortaan dus altijd 20 liter reservebrandstof aan boord!

Eenmaal in Dubro was het genieten geblazen en stonden we op de 4 kilometer van het centrum gelegen camping. Al ijsjes etend, wandelend en van de rotsjes in zee springend hebben we het hier een dag of 3 uitgehouden. Om de kou een beetje voor te blijven, moesten we de parel nu wel achter ons laten om via Montenegro en Kosovo naar Macedonie te rijden.

Nu wisten we dus meteen waarom er in Montenegro geen snelwegen zijn: het land is arm, klein en bestaat enkel uit bergen! Onherbergzaam maar wondermooi! Heel erg mooi. Ook andere zaken veranderen: Mercedessen klinken er als tractoren (zonder gein!), inhalen van vrachtwagens (door vrachtwagens) in blinde bochten is best populair en als je op een van de vele bergpassen een tunnel inrijdt, rij je een soort zwart gat in... Oppassen dus. We hebben er wild gecampeerd in een plaatsje bij een mooie canyon. Tussen een hotel en een kerk. Bij die kerk lag nog een gebouwtje waar op een gegeven moment wel erg wel mensen bij mekaar kwamen en een gezellige tijd leken te hebben. Een of ander dorpsfeest dachten wij. Daar moest Patrick het fijne van weten... Even poolshoogte nemen dus. Vrijwel meteen aangesproken door een Montenegraan, die beleefd afhaakte toen hij merkte dat Patrick niet in het plaatselijk dialect antwoordde. Verder de menigte in werd de sfeer toch een beetje naargeestig. Was dit wel een feest of..? Snel uit de voeten gemaakt dus. Onderzoek de volgende dag wees uit dat het hier een soort mortuarium betrof. De oude man die Patrick aansprak, zal dus zoveel gezegd hebben als 'triest verhaal he van onze Janos, maarre, waar kende jij 'm eigenlijk van?'. Uhmm...

Bij grens met Kosovo aangekomen: een en al vriendelijkheid! WELCOME to Kosovo, my friends!! De hoogste officier in rang wilde de benodigde stempeltjes wel zetten. Nee, niet in ons paspoort, maar op een apart velletje dat we goed moesten bewaren. Waarom niet in het paspoort? Nou, als we in de toekomst nog ooit Servie in wilden, zouden we aan de grens een groot probleem hebben. Aha, zo liggen de verhoudingen dus. Geluk dus dat we die vrachtwagen uit Skopje over dat kleine bergpasje zijn gevolgd, en niet zoals we eerst van plan waren via de Servisch-Kosovaarse grens. Dat zou wellicht onvoorziene narigheden hebben opgeleverd...

Bij de Kosovaarse grens ook een ander (proto)typisch balkantafereeltje. Toen Heleen in gesprek was met de goedlachse douanemeneer, zag ze vanuit de ooghoeken rechts van haar een fijn flesje over de 'toonbank' van het kantoortje gaan. Na een lichte knipoog van de vrachtwagenchauffeur werd het flesje met een begripvolle knik in ontvangst genomen. Documenten in orde. Zo doet men hier dus zaken.

Voor Kosovo moest alleen nog een aparte WA verzekering worden afgesloten aangezien het land niet op de groene kaart voorkomt. De locale verzekeraar wilde ons echter wel matsen. Hij typeerde Zjoske als 'auto specialna' waardoor we voor een veel lager bedrag in aanmerking kwamen. Gelukkig maar, want we hadden geen Euro extra op zak. En er was geen pinautomaat in de buurt. Fijn dat we in Montenegro nog hadden gepind (yep, gewoon Euro's...)

Tot morgen zijn we nog in Macedonie, bij het meer van Ohrid. Echt heel erg gaaf!! Vriendelijke, warme mensen, fijne sfeer en lekker eten en drinken hier. Een ideale locatie voor Pat's verjaardag dus gisteren. Wegens vierkante oogjes komt 't Macedonie verhaaltje waarschijnlijk de volgende keer. Dat zal echter wel een paar weken gaan duren. Tis dat hier zo'n fijn internetcafe is en godzijdank zitten op de toetsenborden in Macedonie de Y en de Z weer op hun vertrouwde plek. Scheelt weer wat minuten typo's wegpoetsen.

Ciao! En veel groetjes en liefs van
Heleen en Pat



+++ Het reisblog van Patrick Clerkx en Heleen van Aken: patenheleen.waarbenjij.nu +++