Door de boomgrens... de kou in! (pt. I)

Een vriend waarschuwde ons al voor vertrek: `Alexander de Grote trok naar het oosten, hield geen rekening met de koude en leed zware verliezen!`. In eerste instantie dachten we dat het zo`n vaart niet zou lopen, maar nu we in centraal Turkije zijn gearriveerd, piepen we wel anders! Overdag geen vuiltje aan de lucht, heerlijk zonnetje en prima wandelweer maar als die gele gasbol achter de bergen is verdwenen, moet stantepede de winterjas uit de bus worden geplukt. Of een cafeetje met kacheltje worden opgezocht, want daar zijn ze in Cappadocië gek op!

Maar dat is nu en tussen nu en toen zijn inmiddels weer zo`n vier weken verstreken, man wat vliegt die tijd!

Een (ahum) korte flashback...

In Macedonië, aan het meer van Ohrid, zijn we uiteindelijk een paar dagen langer gebleven dan gepland, zo heerlijk en relaxed was het daar. Net als de mensen. Treffend voorbeeld was toen we net het land binnenreden. Op de (voortreffelijke) snelweg doemden al gauw de eerste tolhuisjes op. Uiteraard hadden wij nog geen rooie Macedonische cent op zak... Het meest onschuldige gezicht trekkend en daarbij onnozel vertellen dat er zich nog geen plaatselijke valuta in onze portemonnee bevond, deed de slagboom vanzelf openen. `Okay, okay, you go!`. Dat ging soepel. Na toch een `serieuze` pinpoging te hebben ondernomen, zaten we echter nog steeds zonder Denars. Nou ja, nu je het zegt zijn er in Nederland ook bitter weinig pinautomaten te vinden bij tankstations langs de snelweg... Tolhuisje 2: `Okay, this one is on me!`. Dat liep dus als de gesmeerde bliksem; tot het zesde en laatste tolhuisje hetzelfde recept. De man in het laatste hokje wilde echter wel degelijk geld zien. We waren immers al het halve land doorkruist en dan nog zonder Denars? Dat maakte je de beste man niet wijs. Maar goed, betalen in Euro`s kon ook. 50 Eurocent alstublieft. Alle vakjes in Zjoske doorzoekend, kwamen we tot een magere 4 Euroduppies. En ja hoor, het poortje ging open. Met het schaamrood op de kaken reden we door...

Van Macedonië reden we naar Macedonië. Jaja, de grote noordelijke Griekse provincie heet ook Macedonië en de Grieken hebben dan ook nog een appeltje te schillen met hun noorderburen wat die naam betreft. Vandaar dat je in Macedonië vrijwel altijd de afkorting F.Y.R.O.M. achter de naam aantreft. Former Yugoslav Republic of Macedonia. Griekenland zijn we vervolgens snel doorgesjeesd. Het noorden was inmddels al een beetje frisjes en Griekenland zullen we vast nog wel eens aandoen tijdens een zomer-pitstop. Bovendien trok Istanbul aan ons als een magneet.

Istanbul dus. Na wat formaliteiten aan de grens te hebben afgehandeld reden we over de snelweg richting de Turkse metropool. Al snel werd het drukker op de weg, de taferelen chaotischer en de chauffeurs (coureurs) krankzinnger. Tegen de tijd dat we Istanbul daadwerkelijk binnenreden, waren we in een compleet gekkenhuis beland! Wat verkeer betreft. In onze naiviteit dachten we tot overmaat van ramp wel even naar het guesthouse van onze keuze (midden in de oude binnenstad) te kunnen rijden. Met een rood bezwete kop trok Patrick het stuur zowat krom en tolde Heleens hoofd van links naar rechts om de broodnodige aanwijzingen te geven. Toen de Zjoske op een schuine helling in een van de kronkelige steegjes (totaal uit de richting) zowat zijwaarts omkiepte, bedachten we ons dat het misschien beter was zolang op de luchthaven te parkeren. Wel zo safe. Daar aangekomen bleek ons buske te hoog voor de reguliere parkeerplaats. We moesten het maar bij het Airport Hotel proberen. De beveiliging aldaar verkeerde in de veronderstelling dat wij hotelgasten waren en lieten ons maar door. Een druk op een knop en het volgende poortje ging ook open. Een moment later stond Zjoske, het zij een beetje opzichtig, geparkeerd tussen de BMW`s en Mercedessen. Geen haan die er vervolgens naar kraaide. Aha, gaat dat zo in Turkije? Goeie deal. Het lijkt Macedonië wel!

Met de metro was de oude binnenstad in zo`n drie kwartier weer bereikt. Fijn, lekker basic guesthousje gevonden met uitzicht over de Aya Sofia (Dinosaurus-moskee die in het verre verleden dienst deed als kerk). Goed vermaakt ook met de gasten die het ding uitbaten, Faik en Mustafa. Al zei die laatste toen we erom vroegen (we maakten ons na twee dagen toch een beetje zorgen om Zjoske) dat niets in Istanbul gratis is, zeker niet bij het vliegveld of Airport Hotel. Oeps... Op dag 3 toch maar weer de Metro gepakt richting vliegveld. Onze bus was niet weggesleept en er zat geen wielklem op. Maar het `uit` poortje was dicht. Na even wachten kwam een hotelgast naar buiten die in zijn dikke Audi stapte. Prompt ging het poortje voor hem open. Als een haas vlogen wij erachteraan, door het poortje en weer vriendelijk zwaaiend naar de security een eindje verderop. Geen haan... Verder in Istanbul nog kennis gemaakt met Banu, een studente journalistiek (Tilburg) met Turkse roots die stage loopt in Istanbul. Met haar een paar gezellige biertjes gepakt hetgeen we vast en zeker nog eens zullen overdoen in de Cul te Tilly.
Uiteindeljk zijn we een week in Istanbul gebleven en hebben we de stad op onze eigen manier ontdekt: marktjes en rare wijkjes afgestruind, moskeeën bezocht, backgammon leren spelen, bootje gevaren, waterpijp gerookt en vooral... heel veel gelopen!

Met ons vertrek uit Istanbul zouden we de Bosporus oversteken en dus: Azië binnenrijden! Maar daarover (en over die boomgrens) morgen meer, aangezien het internetcafé hier zometeen gaat sluiten. :-(

Tot morgen! Alle liefs en groetjes van Pat en Heleen.


+++ Het reisblog van Patrick Clerkx en Heleen van Aken: http://patenheleen.waarbenjij.nu +++