Door de boomgrens... de kou in (pt. II)

Zo, vandaag na een middellange wandeling door het tufsteenlandschap en een lekkere durum voor de maagvulling maar wat eerder het internettentje ingedoken voor pt. II.

Wat ons allebei direct is opgevallen in Turkije (tot en met de dag van vandaag) is dat de mensen hier zo ontzettend behulpzaam, vriendelijk, hartelijk en gastvrij zijn. Zelfs in de iets toeristischer oorden aan de kust. En nee, vrijwel nooit met het oog op geldelijk gewin. Dat is, samen met o.a. het zeer diverse landschap, wel een van de meest typerende eigenschappen van het land. En om heel eerlijk te zijn... dat maakt het reizen nog een stuk plezieriger (en het was al geen straf)!

Enkele losse gebeurtenisjes die dit denkbeeld volgens ons onderstreept.
Toen we bijvoorbeeld voor de tweede maal met Zjoske in de binnenstad van Istanbul arriveerden, sprong Faik van het guesthouse meteen samen met een vriend (voorin) de bus om Pat linearecta richting een verborgen parkeerplaatsje in de buurt te dirigeren waar Zjoske letterlijk voor een appel en een ei kon staan. De 'beheerder' van het plekje was zo aandoenlijk en hartelijk dat we hem met liefde onze St. Kristoffel sleutelhanger kado hebben gedaan die hij zo mooi vond. Ondanks dat deze jonge vent nacht in nacht uit in het kleine hokje van 1x2 op de parkeerplaats sliep, samen met het blinde en kreupele poesje dat hij verzorgde, straalde hij een en al warmte en levensvreugde uit... Kijk!
Verder hoef je maar een moment enigszins verdwaasd met een landkaart langs de kant van de weg (of in de binnenstad van Istanbul) te staan en vrijwel meteen word je door een vriendelijke Turk weer het juiste pad op gestuurd. En dat pad leidt dus echt niet langs de souvenirwinkel van zijn kameraad... Op de meest gekke plekken word je uitgenodigd even gezellig een theetje te komen drinken (de favoriete drank van Patrick... brrr), ook al staan er in de woonkamer niet meer dan 4 kleine houten krukjes en een gammele tafel; de mensen zijn op een of andere manier gewoon trots op wat ze hebben!
Gisteren nog, waren we enigszins uit koers geraakt tijdens een wandeling. Het werd al donker en we moesten nog zeker 7 kilometer lopen tot aan het eerste dorpje. De derde of vierde wagen die voorbij kwam, stopte onmiddellijk en de coureur vroeg ons waar we naartoe moesten. Ook al zat de wagen (model oud koekblik) al mudjevol, Pat en Heleen pasten er nog 'met gemak' bij en de beste man wilde ons graag even afdroppen in Göreme. Als een dolleman raasde hij, de kofferbak over de bodem schrapend, om de kuilen heen en niet veel later stonden we op de plek van bestemming. Diezelfde avond nog kreeg Heleen een lift aangeboden van een oud opaatje die het wel erg zielig vond dat ze de berg op moest lopen van het dorpje naar de camping (ongeveer 300 meter). Tja, typerend dus voor de Turken die we allemaal ontmoeten. Okay, één voorvalletje dan nog en dan verder met het verhaal, want zo dwalen we wel erg af van de rode draad. Op weg naar Cappadocië dacht Patrick dat er iets mis was met de vering van Zjoske. Bij de eerste de beste garage even gestopt om te checken. Daar werd net een vrachtwagen over de put gemanouvreerd. Toen wij het probleem uitlegden werd de vrachtwagen meteen weer van de put afgereden en waren wij aan de beurt. Van alle kanten kwamen mannetjes toegesneld om te helpen. Zjoske werd even goed door elkaar geschud en enkele kritische blikken en een paar minuten later waren we weer op weg: 'This is good car, no problem, you can drive no problem!'. Fijn!

...Aldus staken we via de grote brug in Istanbul de Bosporus over en reden op die manier officieel Azië binnen. Op naar Selcuk en Efeze, het grootste openluchtmuseum van het Romeinse Rijk op deze wereld. Mooi, maar de zee lonkte alweer. Meteen door naar Oludeniz dus. We hadden gehoord dat je daar lekker kon zwemmen én prachtig kon wandelen. Niets was minder waar. De zee was er helder en nog best warm voor de tijd van het jaar, de camping relaxed en het wandelen... echt een van de mooiste routes ooit gelopen. Ook al hebben we maar zo'n slordige 10 km van de in totaal 509 km lange wandeltocht 'Lycian Way' afgelegd. De indrukken waren verbluffend met uitzichten hoog boven blauwe baaien, lekkere klimmetjes over de geitenpaden die op hun beurt weer over de rotsen naar een verlaten Grieks dorp leidden. Als pa Clerkx eens een keer zin heeft, wil zoonlief de complete route wel met hem bewandelen... Na Oludeniz, waar je overigens moest oppassen dat er geen parapanter op je hoofd landde, ging de tocht voort naar Olimpos. Daar scheen je te kunnen overnachten in romantische boomhutjes, temidden een omgeving van Griekse ruines en een rustige baai. Hoewel Heleen haar bedenkingen had, wilde Pat dat dolgraag proberen. De volgende dag, na amper geslapen te hebben door de kou, compleet lek gestoken te zijn door de muggen en helemaal simpel geklokt door de vele kalkoenen die onder de hutjes scharrelden, toch maar weer intrek genomen in Zjoske. Wel zo behaaglijk! In Olimpos pikten de muggen overigens niet alleen, ook de vliegen(!) op het strand en de visjes in het water bleken dat te doen. Nu is Patrick sowieso geen held wat visjes betreft, maar in Olimpos heeft ie wel héél flink om zijn as liggen spartelen tijdens de zeer kortstondige duikjes in de verder zo kalme zee.

Zo irritant als de visjes en vliegjes zijn in Turkije, zo lief zijn de viervoeters die we tegenkomen. Hond of kat, maakt niet uit, op iedere camping weer op z'n minst een diertjesvriend rijker. De beestjes zien er zeer verzorgd uit bovendien en zijn zo aaibaar als 'n tamme cavia. Dat het ook goed fout kan lopen bleek toen Patrick na een wandeling naar de slager terug kwam in het dorp en aldaar Heleen op straat aantrof met een prachtig zwart hondje om haar heen dartelend. Die hebben we maar meteen uitgenodigd voor de BBQ. Pat had toch een paar worstjes teveel ingekocht dus dat kwam prima uit. Nou, we hebben het geweten. De worstjes bevielen hem uitermate goed en het beestje was dan ook niet meer van ons los te weken. Nu hebben we hem wel telkens wat verse vleeswaar gevoerd, maar dat ie binnen een paar dagen écht niet meer van onze zijde wilde wijken, konden ook wij niet vermoeden. Vooral Heleen werd nauwgelet in de gaten gehouden. Zelfs tijdens de korte bezoekjes aan het campingtoilet hing het trouwe hondje zowat aan haar voeten, voor de WC deur wachtend dat ze weer naar buiten kwam. 's Nachts waakte hij vol overgave over onze bus en 's ochtends werden blij kwispelend Heleens voeten schoongelikt. Even hebben we het overwogen maar nee, Iran zou wellicht problemen geven en onze vrijheid zou te veel worden beperkt. De eerste pogingen het hondje af te schudden mislukten faliekant. Het moment dat we de camping verlieten, tekende zich dus de meest schrijnende gebeurtenis van onze reis so far af. Ondanks dat het meisje van de campingreceptie het zwarte makkertje probeerde af te leiden, bleef ie maar, zo hard ie kon achter ons busje aanrennen. Dat beeld in de achteruitkijkspiegel zullen we niet snel meer vergeten. Gas erop was de enige optie en hondjes (hoe lief ook) zullen we nooit meer aanhalen, laat staan voeren. Katten of poezen dan, dat is een ander verhaal. Die binden zich niet aan mensen. Zeggen ze. Nu maar hopen dat Prins Lapzwans Gulzigaert I, de mooie jonge kater van onze huidige camping, niet wil meeliften met Zjoske nadat we hem in vier dagen zoveel worst hebben gevoerd dat ie zowat door z'n hoeven gaat...

In de week voorafgaand aan deze hebben we erg uitgekeken naar het bezoekje dat Mariette (zus Heleen) en Bart aan Antalya zouden brengen om zo wat tijd met ons te spenderen. Het werden vier erg gezellige en ontspannen dagen, waarin we lekker hebben gegeten, gezwommen in de ietwat koude zee en Antalya hebben ontdekt; een stad aan de Turkse zuidkust die ons zeer positief heeft
verrast! Waar Heleen en Mariette zich vermaakten met lekker ouwebetten en theetjes drinken, waren Patrick en Bart wel in voor een kleine whiskeyproeverij (dank je wel Sasje). Die werd echter enigszins uitgebouwd met als resultaat dat twee laatstgenoemden een dag later op z'n zachtst gezegd een beetje afwezig waren. Verder de transfer naar het vliegveld verzorgd met Zjoske en weer afscheid genomen van zusje en Bart.

Een ding wisten we zeker, na Antalya moesten we de bergen in om in Cappadocië te komen. En bergen in het binnenland van Turkije betekent automatisch dat het een stukje frisser wordt. Het was echter wel schrikken dat we tijdens de eerste de beste bergpas meteen door de boomgrens gingen. Tijdens die rit heeft Zjoske zich overigens kranig geweerd, zij het dat met regelmaat teruggeschakeld moest worden naar de één. Maar het belangrijkste is dat we tot nu toe telkens gewoon op de plek van onze bestemming zijn aangekomen zonder mankementen! Met het landinwaarts rijden, komen we automatisch in conservatievere streken. Dat zal nog sterker worden naarmate we dichter bij de Iraanse grens in de buurt komen. Verslaggeving daarover volgt over een tijdje.

En ook: de komende tijd zullen we moeten overnachten in temperaturen van om en nabij of onder het vriespunt. Hoe ons dat is afgegaan, vertellen we de volgende keer vanuit Iran.

Tot dan en heel erg veel groetjes weer van Heleen en Pat!


+++ Het reisblog van Patrick Clerkx en Heleen van Aken: http://patenheleen.waarbenjij.nu +++